آثاری از اسدالله مظفری

من بی تو که من نیست همان نیستن است

من نه... که زمــین وآسمــان نیستن است

وقــتی که تــو نیــستی زمــان طــولانـی

و فلــــسفه ی کـل جهـــان نیســـتن است

***

دلـــبسته به شاید چه کنم تنهایی

با یاد تو بایـــد چه کـــنم تنهایی

من یاد توهم اگر نباشم یک عمر

باران که بیـــاید چه کــنم تنهایی

***

یک مــرد جــنوبی ام که دریا دارد

با قایـق چوبــــی ام که دریا دارد...

تو مثل همـین قایـق چوبــی رفتی

من حــزن غروبــی ام که دریا دارد

 ***

تا مرگ بــــــرای دیــــدنت تاخـــته است

هرکــــس که به دیــدن تو دلباخته است

تو آن غـــزل قشـنـگ هســتی که خـدا

در وصف قشنگی خودش سـاخته است

***

چشم تو دو تا قشنگ مبـهم باشد

الگوی خــــدا بـــرای مریــم باشــد

حوا بشوی فرشته باشی آن وقت

دیـوانــه خنـــده هــات آدم باشــد

***

بی شک که نگاه تو فقط یک دام است

وقتی که رسیدنت خیالی خام است

وقتــی که امیــد دیـــدن چشــمانت

آواز دهــــل شنــیدن خـــــیام است

***

گفتـم که بخوان برای من باید...من

تو سـاز دل مـــرا بــزن شاید... من

شیرین ترانه ای که می خواند تو

فرهاد هــزاره ای که مـی آید من