«چندپاره‌ی سوگ»
شعری از محمد قائمی

تو به چراغ‌هایت عادت کن
من شمع‌ها را روزی
بیرون خواهم کشید
از آوارِ نذر و عشق
تو روشن نگه‌دار
همچنان که من گلوی شعله را
به دو انگشتِ دریغ، خواهم فشرد.

باید از شُستگاهِ دیروز
بیرون بیاورم و بیابم
فنجان سیاهی که
به نوشیدنت عادت کرده بود.
تو روشن نگه دار
که شهدِ بی‌نهایتِ فکر
نگنجد به کندوی کوچک کلمات

این‌روزها که نور سیاهِ رفتن
جز شتاب نمی‌شناسد تاب
و ریز ریز عزیز می‌ریزد از
حلقه‌ی دست‌‌ها به خاک
این‌روزها که کِرم‌ها
و هجومِ ماهی‌ها...
این‌روزهای طعمه‌خیز
که خیابانِ پاره‌دهان
و چندضلعی‌های مغموم
بُغضابُغض
مشایعت می‌کنند
هندسه‌ی «رفتن» را