«بهرام اردبيلي» شاعر پرنده / داریوش معمار

هميشه رازي بزرگ

در بشقابي سپيد

به ما تعارف مي شود

    بعضي از علاقه مندان اين شاعر نوشته اند اقتدار او در پيشگويي تقديرش بوده و شاهد ادعا هيئت مزارش در قطعه214 بهشت زهراي تهران است که ردي هويدا در شعرهايش دارد. بعضي ديگر انزوا و جهانگردي 40ساله وي دور از وطن و شعر را چندان تقديس کرده اند که اين جدايي در نظرشان بر کبرياي وجود معنا گرفته، عده اي هم او را شاعري معمولي و ماجرا جويي غريب مي دانند، از جمع «ديگر»ان شعر امروز (شعر ديگر) «بيژن الهي»، «پرويز اسلامپور» و «هوشنگ چالنگي» و... چند چهره مطرح آن هستند.
    «بهرام علفي اردبيلي» فرزند «اژدر» چنين اسم و رسمي در شعرنو فارسي دارد، او اوايل دهه40 از اردبيل راهي تهران شد تا زندگي مرفه تري داشته باشد اما کارگر جزء دفترخانه اي شد که کتابخانه مفصلي داشت، سه، چهارسالي ماندن در ميان اين جمعيت، او را به سوادي رساند تا شعري براي «مجله فردوسي» بفرستد و حضور شاعرانه اش آغاز بگيرد. پيرامون ديگر عجايب زندگي او گفته اند: روزي از خانه بيرون مي زند که به محل کارش برود. ماه ها بعد نامه اي به دست زنش مي رسد: من بهرامم و از هندوستان برايت مي نويسم. زياده عرضي نيست. بچه ها را ببوس. از سال 47، 26ساله، پياده دنيا را گز مي کند: افغانستان، پاکستان، هند، فرانسه، يونان، هلند، نپال، جزاير قناري و... ابريشم مي آورد، آن چيز ديگر برمي گرداند... به تبت مي رود... تا از دست کلمه خلاص شود. مي رود تا روز و ماه را فراموش کند. خواندن و نوشتن را؛ کاري که با مشقت فراوان آموخته بود. دنيا را مي گردد و پاييز سال 83 از جزاير قناري به ايران مي آيد تا در اسفندماه ايراني بميرد. از «بهرام علفي اردبيلي» تا زنده بود کتاب شعري چاپ نشد و بعد از مرگش مجموعه اي از اشعارش به انتخاب «داريوش اسدي کيارس» به همراه گفت وگويي پيرامون عقايد و زندگي وي انتشار يافت.
    نام اردبيلي در ميان امضا کنندگان بيانيه «حجم» يدالله رويايي آمده، او گفته در جمع «ديگري»ها آنها که بي پول تر بودند امضا کردند براي اينکه هنوز بروند خانه اش-خانه رويايي-شام بخورند. در جمع بندي احوال اردبيلي مي توان مدعي شد شاعري بود که اگر استعداد ادبي اش را پيگيري مي کرد جايگاهي ديگر ميان شاعران نوپرداز مي يافت اما ظاهرا ترجيح داد اين استعداد را رها کند، هرچند گويا بخت با او يار شد و آن رها کردن مرموز ادبيات شهرتي برايش به ارمغان آورده که کمتر از شهرت ديگر شاعران اين زمانه که همه عمر را صرف سرودن و انتشار اشعارشان کرده اند نيست!