شعری از جعفر رضاپور

مگر که هرچه بگویم به گفته می آیی؟
تو از کدام جهان نهفته می آیی؟

در استعاره و تشبیه ها نمی گنجی
تو  گویی از دل  شعری نگفته می آیی

برای دیدن تو چشم ها نمی خوابند
ولی تو خوابی و در چشم خفته می آیی

 برای فهم من و روزگار ما زودی
تو چون گلی که زمستان شکفته می آیی

نمی شود که تو را گفت آن چنان که تویی
مگر که هرچه بگویم به گفته می آیی؟