غزل هایی از سید محمدعلی رضازاده

1

که دست ِ ابر ، شبی داس ِ ماه را بر داشت

که خون ِ تیره شب ِ رو سیاه را برداشت

که قطره قطره ی باران ، به بندبند ِ زمین

دوید و ، ریشه ی خشک ِ گیاه را برداشت

درخت ، پای نفس های صبح ، روشن شد

مِهی غلیظ ، دل ِ صبحگاه را برداشت

زنی ضیافت ِ گیسوی خویش را وا کرد

و ماه از سر ِ لُختش کلاه را بر داشت ...

کنار ِ پنجره ، پروانه های پلک ِ چپَم

پرید و ، روسری ِ دل بخواه را بر داشت !

دوباره از سر و ، از گردن بلورینش

بهار آمد و شال و کلاه را برداشت ...

2

انگور ِ گريه هات شراب ِ که مي شوند ؟

کم گريه کن ، دو چشم ِ تو ، آب ِ که مي شوند؟

لبخند هاي رنگ ِ انار ِ تو سهم ِ کيست ؟

جز من ، نگاه هات خطاب ِ که مي شوند ؟

شب ها به سمت ِ پنجره ي کيست ماه ِ تو

اصلا بگو که چشم ِ تو خواب ِ که مي شوند؟

گل هاي روسري ِ تو عطر ِ چه مي دهند ؟

گيسوي ِ تو قرين ِ گلاب ِ که مي شوند ؟

پس ساقه ي بلوري ِ دست ات ميان ِ راه

درگير ِ بازوان ِ جناب ِ که مي شوند ؟

گنجشک هاي شهر ِ شلوغ ِ زبان ِ تو

همصحبت ِ سوال و جواب ِ که مي شوند ؟

ديوانه مي شوم ، عصبي مي شوم بگو

لب هات وقت ِ بوسه مجاب ِ که مي شوند ؟!