شعری از میثم ریاحی
شرحِ انتهایی شکسته
یک :
و در این گلدان بنفش ، این چشم که می میرد
جز معنی بهار وَ خاطره ی مهربانی آتش نیست
درست مانند بنفشه هایی که از بدنم بيرون آمده اند و
بالاي ِلبخندم شکسته اند
و مُتبرک در تلاوت تازه ای از عشق
در وحشت پریان و میان اشک هایم ، گم شده اند
تا در امتداد کلمات آخرم ابتدای بعد ازظهری اُفتاده در بادام تلخ باشد
و کنار قهوه ای تقویم
انتهایی که
هیچ وقت برای سقوط ارتفاع کاملی نیست
دو :
دستم را بگیر برای آویشن و
انگشتانم را به خاطر ماسه های آبی بنواز
چگونه می توان با سرگذشت این صندلی های خالی در ماه
اَبدیتی از نگاه پنجره ساخت
آنقدر رفته ای
که دیگر نمی توان کودکی را کوه نامید و
در شبی محو از اندوه درناها
دندان به میوه های کبوتر کشید
سه :
دیگر پُلم که می گذری
و شاخه ی سدری که در انتهای خودش می غلتد
چمدانی از عتیقه و صدای لرزانی که از دانه های برنج می آید
رسیده ام به بزرگواری زباله ها
و نسیمی که بوی کهنگی اسب ، برادرم را می داد
اگر چه با هیچ کدام از این خیابان ها آنقدر ضلع کامل درختان نبود
چهار :
در اين هنگام كه از اقاقيا خوشه هاي انگور برخاسته اند
در اين هنگام كه در ميان ملائكه ام مرا در ميان دست هایت بگير و
از پنجره های بسته اي كه در ماتمِ تو سخت می گریند ، بپرهيز
من دراين يلدا در اين بام خلاصه ام اما در اين اتاق هرگز گلي ندويده و
باور كن آفتابگردان
باز از روي نفهمي هاش عميقم كرده است
وگرنه مرا در كوچه اي بن بست آنقدر ملايم صدا مي كردند جغد
كه سراسيمه در دست هام
مي مُردم
پنج :
نگاه مي كنم به تمامم كه در پهلوهات غلتیده و
سوي چنداني از مرگ
گرفته است
برای تو که از مسیر مهتاب اين چنين در چهره ات مي آيي و
من در لبان تو بي اختيار دراز مي كشم تا اجسادم را بغل كنم
و هی نگويم باز
هاي ! گوشه هاي تو انساني نيست كه من از خون
كه من از ناخن ريخته ام
بگذار بوسه هاي پهناورم را آواره در حركت گمنام خيابان كنم
شش :
آمدي بگويي چي ؟
وقتي كه نه گاو مي ريزد از آسمان و
نه ديگر پرستو
و نه در گرداب گوارايم گربه اي گير مي كند كه مي چكد از
قهوه ي جن و
جنگل پري
دخترك !
در قرارمان
بچرخ
و فقط سوت بزن ، سوت بزن ، سوت ...
| لینک کوتاه : |
