شعرهایی از ابوالقاسم مومنی

........ترانه ی محال ......

بگو بگو
تا چند

هیچ مگر
بر این رواق
این دَر

و پایِ خصم
که می دَوانَدم هر روز
تا ....
صاحبش بداند
دیوانه ای مرموز
سهم می برد
                  از
                     ما

این بوریایِ فریب
فراموشی .....

به چشمی سیاه
می گرید
برطویله ی ماران
تا مرگ
بازوی اطاعتِ من
سر فرود آورده و
مرا
     ببرد

........مرگ درمانِ تنهائیم .......

مرگ ......
در دستهایم

نگاهم .....
پرنده ی تنم

از انگشتانِ تو می گذرد
درختِ و میوه

با تو باران
نگاهِ نافذ
ابریشمِ و پوست

با تو باران
سمتِ گیاه
زندگی ی مردنم

پائی تنیده ی تو دارم
آمیزه ی خاک

نفس هایم
بر بالِ کبوتری

آبی ی مکرر
آبی ی ماه

ابعادِ لال
تلخیِ پوست
آوازِ راه

هو هویِ این صدا
آبیِ
      ماندنم

........ تولدم .......

و من ماندم
تنها ......
با
   تولدم

تاریکیِ محض
در کفِ دست هایم

سرطانِ بودن
جنونِ نشستن

دعا می کنم
لب هایم را
تا صبح شوند

سیاه ....
به وقتِ خزیدن

بیدارِ صبحم
بیدارِ ملائک

خامِ تو می شود
                      اندوهم

در وقتِ دلتنگی
به دیدنم بیا
تا با آفتاب
از تو
      کبوتری بسازم