شعرهایی از « ملیسا گور پینار»
برگردان : طاهره میرزایی
« ملیسا گور پینار» در سال 1941 در استانبول متولد شد. مدتی در آکادمی علوم اقتصادی و تجاری تحصیل کرد. سپس به فعالیت در زمینه تئاتر پرداخت. اولین کتاب شعرش در سال 1962 زیر چاپ رفت. در طول دوران تحصیل و حتی پس از آن، همانطور که به فعالیتش در حوزه ی ادبیات ادامه می داد، در بسیاری از حوزه های دیگر نیز به صورت حرفه ای و یا آماتور شرکت می کرد. و پس از آن نیز به عنوان منتقد ارتباط خود را با دنیای تئاتر حفظ نمود. شعر ملیسا گورپینار، حقایقی در لحظه های نا آرام هستی، حقایقی از رنج و دردمندی های انسان معاصر است. ذهن خلاق او دردهای بشری، نیازهای فردی و غیبت جهان پر رمز و راز و آرمان های اجتماعی را در کنار هم آورده و به نظم می کشد.
در بسیاری از اشعار او با دلتنگی های خاصی مواجهیم. مرور گذشته ، دلتنگی طبیعت انسان و دلتنگی بسیاری از آداب و رسومی که به دست فراموشی سپرده شده اند. انسان با صدای درونش می تواند خود را شاد و هم غمگین حس کند. یک حس مرموز امروز در شما احساس شادی ایجاد می کند و فردا به غم شما می افزاید.
«مگر آتش با اشک خاموش می شود؟ »
مگر آتش با اشک
خاموش می شود؟
با قلبی پریشان نوشته ام
ای مرگ نمی دانم !
نامه ام را می خوانی
چشمه ها خشک شد
و تارهای عنکبوت
سطح آسمان را پوشاند
_ از تاب و توان
چیزی می فهمد ؟ _
آفتاب هرگز
کودکِ خیابانی نشد
در پیاده رو نخوابید
در کنار موش ها
شاعر نشد
که در شبی مهتابی
با سطری سپید و ظریف
در صفحاتِ زندگی ام
به پرواز در آید
سرانجام
گلدان هایِ ادریسی
با جوهری سیاه
آبیاری شدند !
و لغت نامه ی عشق را
کهنه فروشی خرید
شاید شهرم
تازه متولد شده بود
ای مرگ آیا کولی ها
شهر نورسم را ربودند
بسیار نادانم... من
بیهوده می جویم
نوری را که در خاکسترم
مدفون شد.
« سکوت و نزاع»
ماه سپتامبر
به سویِ درخت گردوی باغچه
به راه افتادم
نخست
به درخت انجیر سر زدم
آنگاه
گردوهایِ پوسیده را
که کلاغ ها
انداخته بودند شکستم
می خواستم باغچه ما
به بزرگی کشوری شود
و زندگی ام
به وسعتِ رویایی مه آلود
چه کسی می داند
چند بار دفترم
از خاطراتِ کودکی
پر می شود
از مرگ و زندگی
فرشته هایی که مرا
به آسمان
خواهند برد
چقدر به من شبیه اند
همه ی آن ها،
با سیمایی غمگین
با موهایی خیس بر پیشانی
نه اندوه
نه شادی را ... می فهمند
بر سر حوض
بی صدا می نگرند
تنها به من می نگرند
می گویند
آیا در خاطره ها
چیزی نمی ماند
نه ماه سپتامبر،
نه درخت انگور
در دنیا
سکوت و هیاهو
معلق است
مثلِ سبد سیمی تخم مرغ ها
Sessizlik ve Kavga
aylardan eylül'dü
bahçenin ucundaki ceviz ağacına doğru
yola koyuldum
önce incir ağacına uğrayacak
ve sonra kargaların düşürdüğü
çürük cevizleri kırıp yiyecektim
niyetim buydu
bahçemiz bir ülke kadar büyük
hayatımız unutulmuş bir düş kadar uzundu
herhalde öyleydi
günde kim bilir kaç kez
çocukluğumla doluyor defterim şimdi
bir o kadar da ölümümle
ve beni göğe götürecek melekler
bilseniz nasıl bana benziyorlar
tümü de mahzun yüzlü ve dokuz yaşında
düşmüş ıslak saçları alınlarına
bilmiyorlar gülmesini de
ağlamasını da
oturmuşlar usulca bir havuzun başına
bakıyorlar
yalnızca bakıyorlar bana
geride kalmaz mı hiçbir şey
diyorlar acaba
ne eylül ayı ne ceviz ağacı
tel bir yumurta sepeti gibi
asılı duran dünyada
sessizlik ve kavgadan başka
Melisa Gürpınar
Gözyaşıyla Söner mi Yangın
gözyaşıyla söner mi yangın
ey ölüm
ben ne aptalım
okunur mu yolladığım mektup
tutuşmuş bir kalemle yazdığım
dağıldı oyuncak atımın boncukları
bütün çeşmeleri kurudu sokağımın
kapladı göğün yüzünü
kara bir örümceğin ağı
halden anlar mı acaba güneş
ama o hiç sokak çocuğu olmadı
uyumadı kaldırımda
farelerle yanyana
şair de olmadı hiç
beyaz ince bir dizeyle
bağlanmadı ay ışığına
bütün sayfaları uçtu hayatımın
sonunda mürekkebimle sulandı
ortanca saksıları
bir de sözlüğü olacaktı aşkın
sanırım eskiciye satıldı
ya kentim
daha yeni doğmuştu
acaba çingeneler mi çaldı ey ölüm
ben çok aptalım
arıyorum boş yere
kendi küllerime gömdüğüm ışığı
Melisa Gürpınar
| لینک کوتاه : |
