آه چهارشنبه های در یاد / احمد خاندوزی

آه چهارشنبه های در یاد

احمد خاندوزی

علی مسعود هزارجریبی عزیز ، یکی از چشم های بینای یکی، دو نسل ادبی است که آرمان خواهی ِ اجتماعی و نوجویی ، از بارزترین خصیصه های نسلی آنها است . پیگیری و رصد مدام جغرافیای ادبیات و پیرامون آن از دغدغه های همیشگی ایشان است که در این پی جویی ها ، کشف ِ چهره های مستعد ِ جوان و نوگرا هم اتفاق می افتد . آقای هزارجریبی ، جان ِ شیفته ای است در ادبیات که صبور ، مداوم و آوانگارد این راه سنگلاخی را آمده اما ؛ جانکاه . سایه ای است بی دریغ برای آنانی که هوای آزادی و متن پیشرو را در سر دارند . اما همیشه برای من جای سوال بوده ، کناره گرفتن ِ آقای هزارجریبی از مباحث نظری مکتوب و دامن زدن به ادبیات شفاهی . این که ادبیات شفاهی چه قدر می تواند در جهت ایجاد کردن یک سابقه ی فکری – نظری نقش ایفا کند جای پرسش است و من فکر می کنم – در این حد که مجازم ؟ - پهلو دادن به ادبیات شفاهی دریغی است که بر تاریخ نظری – فکری این مردمان می رود . ذهن قوی در تحلیل متن و فراروی از برخوردهای کلیشه ای با متن ادبی ، متن و قرائت از متن را در یک موقعیت استعلایی قرار می دهد که مولف را وا می دارد دل به تجربه ها بزند تجربه های بی قرار و بکر تا خلاقیت ادبی از پس ِ این شوریده گی ها بیرون بیاید . علی مسعود ، جرأت ِ همین تجربه ها است .