شعری از آدونیس
ترجمه ی صالح بوعذار

آغاز سخن

آمد به سویم
چونان چهره‌ غریبی
باری
آن کودک که بودم.

سخنی نگفت وُ رفتیم،
هر دو به هم خیره در خموشی.
گام‌های‌مان، شطی
که جاری بود؛
غریبانه.
گرد آوردند ما را،
ریشه‌ها
بنام برگ‌های یله‌ در آغوش باد.
از همدگر جدا
و جنگلی شدیم که زمین می‌نویسدش،
 راوی‌اش  فصل‌‌ها.
ای کودکی که بودم،
پیش‌ آ
چه گرد می‌آورد ما را اینک؟
چه بگوییم؟