شعری از کورش همه خانی

زیر سنگ

در اتفاق ها ی جان و

روزمره ی تن

چیزی ازخستگی

به جا می ما ند

لحظه ها ی مرا از جان

کم

کم

کم می کند

تنها فرصتی کوتاه

زیر لب

مرا به یاد ها می ریزد

آنجا که عبرت من

از زمزمه ی سنگ

نا خوانا مانده است

سطر ها      با بوی تو

حضور لحظه ها را

در حضور متن     انتشار می دهد

تا زیر سنگ هم

به یاد تو     پیر شوم