شعری از شاعر ترک «بهچت آیسان»
(Behçet Aysan)
برگردان: ثریا خلیق خیاوی

نردبانی که به دریا می‌رسد

در تمامِ طولِ راه‌آهن راه رفتم
 آسمانی سیاه هم‌راه‌ام
راه رفت

و اتوبوس‌هایی سنگین و بزرگ
که کارگران را
 به کارخانه‌ها می‌بردند

تمام چیزهایی که زیسته بودم نیز
راه رفتند

 شب‌های تاریک حُزن
گنجشک‌های روشنی
راه رفتند

دینامیت‌هایی که
یک آفتاب‌گردان را
به درد می‌آوردند
درهای بسته
امیدهای شکسته
سکوتی که خورشید را گاز می‌گرفت
و جهنم
و عشق‌ام
همه راه رفتند

یک‌‌ آن دیدم
راه به انتها رسیده است.