شعرهایی از أمل نبهانی
نویسنده : أمل نبهانی
تاریخ ارسال :‌ 27 دی 95
بخش :
شعرهایی از أمل نبهانی

یک :

دینگ دانگ
 ساعت به وقتِ بی عاری می نوازد
چه بی هوده در رفتی از کفِ دستانم وقت
 تا از آسمان سوراخْ سر بریده ات را به رخِ باغچه ام کِشی
آدمها به بوی باروتْ پایِ چوبه ی دار خو کرده اند
 و من به جایِ چشمانِ آبیِ دریا سرَت را پشتِ خانه می کارم
دروغ گفتند که از آتشَم
 آبَم که قالب نمی گیرم
 و در اعتکافِ مضحکَم میانِ بازارِ عار دامنِ حیا بالا داده ام
ببینید
 نشسته ام بر سر گوری که پیامبرانِ بی بُته در آن خفته اند
تا روزی که از سر زانوانم سنگ بروید و عربده کند
 که مرگ غنیمتی بود بر سرِ شانه ی زندگی
دینگ دانگ
ساعت به وقتِ زمانِ بی سر می نوازد

دو :

خِیر ندارد که بُگذرم
 قبری که هنوز به کفایت اش نمُرده ام
 شروع از سگ زده شعری سیاه تا چگونه ورق خوردن ام در تاریخ
 پایان تفنگِ دریا بود گلوله هاش بی خبری از دل صدف
هروله می رَوَم تا به تا
 تا هتکِ سُخن
 برسم به خطِ سُرخِ عورتِ افتضاحِ سُنت
زیاد می میرم حالا تا قواره ی شعورِ ماهی به قدرِ بودن ام شود
خِیر ندیده این بودن

بازگشت