غزل هایی از سیامک بهرام پرور
نویسنده : سیامک بهرام پرور
تاریخ ارسال :‌ 16 آبان 89
بخش :
غزل هایی از سیامک بهرام پرور

  تكثير تو


    
     بانو! بهار روسري ات را به باد داد
    
    رنگين كمان حادثه پل زد به روي باد...
    
      ...
    
    وقتي كه رنگ هات هم آغوش مي شوند
    
    نسل هزار و يك غزلت مي شود زياد!
    
     شب بر شلال موي تو ترويج مي شود
    
    بر روي گونه هاي تو تبليغ بامداد
    
     اي اجتماع هرچه نقيض است در جهان!
    
    منطق ولي به فلسفه ات دارد اعتقاد!
    
     لب هاي تو حلاوت امن يجيب عشق!
    
    چشمان تو تلاوت شيرين ان يكاد!
    
    ابليس در لباس تو با بوسه بوسه سيب!
    
    ... پيراهن تو ... دست من... آغاز ارتداد!
    
    تنها تويي كه شعر مرا زنده مي كني
    
    يعني كه دست هاي تو: توحيد در معاد!
    
     چيزي به من بگو كه شب از نيمه هم گذشت
    
    اين بار قصه من و لب هاي شهرزاد!
    
     چل گيس تو ... حكايت چل دزد، رو سياه!
    
    آغوش توست شرح سفرهاي سندباد!...
    
    ...
    
    تكثير تو تمام تنم را گرفته است
    
    تنها «تو» در توالي تب رو به ازدياد
    
     حالاكه واژه ها به «تو» آغشته مي شوند
    
    بايد به احترام غزل راست ايستاد!


    
      …Love is


    
    در اين زمانه آشفته شلوغ پلوغ
    
    كلاغ مي و زد از شاخسار خشك دروغ
    
    كلاغ مي پرد و پر نمي زند كفتر
    
    پرنده مانده و پرواز مرده است، فروغ!
    
    ...
    
    و عشق
    
    ساده ترين چيز بين آنهايي ست
    
    كه با شروع نخستن نشانه هاي بلوغ ـ
    
     ـ سوار بنز پدر، دل سپرده اند به يك
    
    كيوسك عشق فروشي كنار جاده و ... بووق!
    
     و يا به ياري يك لشگر از بتونه و رنگ
    
    براي فتح دل ساكنان شهر شلوغ ـ
    
     ـ تمام طول خيابان آدامس لاو ايزي
    
    جويده اند و فقط عشق مي زنند آروغ!
    
     چه سوءهاضمه اي! واژه واژه استفراغ!
    
    كه مغز خورده و بالامي آورند نبوغ!
    
     از آسمان خدا خوشه خوشه پروين را
    
    ربوده اند و به جايش دو پولك و منجوق ـ
    
     ـ نشانده اند كه: «آقا ! ستاره كهنه شده!
    
    جهان، جهان مدر...
    
    ………….!Oh
    
    ……………….. !!Mademoiselle
    
    «……………………. !!!Bonjour
    
     و مادموازل كه بخندد ستاره و پولك...
    
    و اين مكالمه هم مي شود تمام!... همين!!
    
     خود خدا به سرم دست مي كشد: «بگذر!
    
    كه من كه خالق اويم گذشته از مخلوق!»

بازگشت