به آمیختگی  باغ دل دادیم
به دری که به دره خو کرده بود
به سنگ‌هایی در بستر علف
به سادگی گندم و داس

چیده شدیم در چینه‌دان  سخن
در زبور بی‌زبان
آوازها
 زبانه کشیدند
 تقدس از سوختن آمد و
سوزاند درخت‌ها را...

 چگونه به دروغی سبز شود
جنگلی که به داغ نشسته