شعری از شاعرِ ترک آریف دامار (عارف دامار)
برگردان از ابوالفضل پاشا

ای مادران

ای مادران!
شما این کودکان را
چه‌گونه مثل آسمانِ تابستان
و این‌چنین مثلِ آب‌های راکد
و این‌چنین مثلِ روزگارهای خوب
شما کودکان را چه‌گونه می‌خندانید؟
در گوش‌شان به نجوا چه می‌گویید؟
چه نصیحت‌هایی به آن‌ها می‌دهید؟
ای مادران!
شما این کودکان را چه‌گونه می‌خندانید؟

کودکی می‌دود
به‌دنبالِ او کودکان می‌دوند و
یکی باز هم می‌دود
کودکانی با گیسوانی دُم‌اسبی
و با روبان‌های قرمز
- با خال‌های بنفش‌شان -
ای مادران!
شما دامن‌های این کودکان را چه‌گونه برش می‌دهید؟
و پیراهن‌های این کودکان را چه‌گونه می‌دوزید؟
شما ای مادران!
این کودکان را چه‌گونه می‌پوشانید؟

چه‌گونه بزرگ‌شان می‌کنید؟ چه‌گونه؟ در حیرت‌ام... در حیرت
آن گوشت و آن شیر را شما از کجا می‌یابید
که سینه‌های‌تان را پر نگه می‌دارید؟
توپی برای بازی بیرون می‌پرد
پشتِ سرش کودکی
و کودکی دیگر...
شما قدرتِ ما را می‌افزایید
و شما ای مادران!
ما را
و انسانِ معاصر را شرمنده می‌کنید