این چند کار را به دوستانی عزیز که برای من تداعی عشق و محبت و خاطره هستند، آنان که با محبت های بی دریغ خود مرا از سکوت کردن و مردن نجات داده اند، آنان که با آنها عشق ورزیدن را آموختم و تجربه کردم آنان که دوستشان می دارم و قلبم برایشان جا کم می آورد. به :
علی مومنی، علی جهانگیری، محمد مهدی مصلحی، منصور جعفری خورشیدی، فردین نظری، حسین ضمیری، حبیب موسوی بی بالانی، نیما صفار، پوریا میدانی، وحیده و مجتبی، حبیب نجفی، نسرین ارغوانی و مونا پری زاده

ديشب

که از هوا هول كردي

پشت ساعت

پا روي دست گذاشتي و

     با درخت

چرخ خوردي از خيابان دراز

                                  در كوچه .



حالا ميان چاله مشتت       نگاه کن



                         سنگی ميان سنگ

با گلوي برفی ش -

و خاطره ای که در بالشت آسمان

                                             باريد .

                                                          15 مرداد 1382



*******



تا كنار لب شب

كه پنجه هاش               به كودكي

                                          با انار می رفت

                    رفت .

_

: عادت دارم حباب سرم را زير هروله پنهان كنم

( پنجره آخر هر شب ماهي گيري می كند)

_

سرم با دستم رفت                و برنگشت



                                  و كله ام كه پر از باد بود



انار شكسته را انگشت نماي قصه ها کرد .



سرم به دستم نمي رسد                تنم به سرم



عادتهاي من        ماهيانه        م ي ر ي زن د

كله ام مثل زهدانی

درجزیره ی خود غوطه می خورد



می رود و می آید

                     _ هميشه در رفت و آمدی مشکوک _

                                        یا جايي دورتر



می خورد و کنار زاویه می نشیند ...

                                                           16 اسفند 1382



*******



كافي ست! ...

همينکه از بلندی ناخن بلندت       صدايم كنی

يا گل شمعدانی را

به لاله رنگين کمان چفت كني

از تمام ابعاد سوزنهای خط خطی

قلب استخواني ام را مي گيرم

پروانه گونه ام بال می گشايد

و فال قهوه ی بعد اظهر

در مژگان عابران از خاطر می رود



                                                 10 مرداد 1382

*******

که من

به شيوه روسپيان این شهر

هر شب

بر خرده های شيشه می رقصم

لای لبهای مونالیزا

با زنی که در تنم آهسته ورق مي خورد .

تا صبحِ تنها

بر پشت بام خانه قدم می زنم

با دستي بهم ریخته و قلبي بیوه

بر گِرد شهاب

دنباله دارِ کتف

اقیانوسِ زخم

تا آسمان دستم

عریان تر از بهار

پولک ماهیان را

به ارتعاش رگ در آورد

                                        20 مهر1383





شعرهای پیپشین حمید شریف نیا در پیاده رو :


 

تقدیم به مازیار نیستانی

هفت   شنبه ی تنها    

براي حصير خورشيد

با انكاري از جنس عينك پرده

به رفت ماه      

       تا آسمان هم خوابه شود 

               با عمق تنگ پنجره 

                              در بازي باد

11آّبان 1383

تقدیم به علی مسعود هزار جریبی

که عشق و انسان را به من آموخت.

1-

ليلی با شاخ عصا تيری اش

و قوس تاريخ و جمجمه 

تا کوهان دره ها

                                                                              " ها           ها "

2-

(اينجا ليلی برای نشانه ها  لا می ريزد)

                                                                           " زد            زد "  

3-

در می ماند 

    جا می خورد

     و لایه لایه ابر را بر مردارش  می بارد .

                                                  :  ليلی همیشه با    لا     تمام می شود

5 فروردين 1383

تقدیم به حبیب الله قلیش لی

از دریچه ها 

 آنکه آبیش قرمز تر است

سینه به ساحل می مالد

تا برج 

ستاره حلق آویز را

 از ماه مدیترانه            

                    به التماس نگیرد .

در مشرقی چنین

                           بازی به باد داده 

آنکه هیاهوی بی خبریش بود

آتش به آب  پاشید

 و زخم کهنه دل درد را

                       به آشوبی پاک کرد .

                         4تیر1386 کرمان