با واژه‌هایم درهم می‌ریزد جهان
فردا واژه‌ای رهاست...
از چین‌های پنجه‌کلاغیم سال‌ها می‌گذرد
نیامده بودی که برنگردی...!
مثل تیمارستان‌های  روز به انفرادی
پریشانیم را زنجیر می‌کنی
جهان در سلولم به سکوت می‌رسد
زبان آویخته
بر گذرگاه جهنم
زنم....