شعری از شاعر ترک جاهیت کوله‌بی

Cahit Külebi

برگردان از: ابوالفضل پاشا

امید

تو خسته‌یی، از راهِ دور آمده‌یی

هر چه داشتی یک‌به‌یک از دست داده‌یی

تن‌درستی، شادی، امید

آن‌ها هر کجا که بودند... رفته‌اند و می‌روند

چهره‌ی کسانی که دوست می‌پنداشتی

مثل آیینه‌ها سیاهِ سیاه است

ابرها مگر آب‌های‌شان را از دست داده‌اند،

که تو به رودخانه‌های در حال خشکیدن رجعت کرده‌یی؟

تو مثلِ ساعتی که میانِ سنگ‌ها می‌افتد

نه جلو نه عقب - هیچ‌یک! -

تن‌درستی، شادی، امید

این‌ها همه قصه‌یی بیش نیست