مهرگان

      به عادتي باستاني

          چشمي پاي پنجره كاشته بودم

        تمام كوچه را

        به انتظار عبور قاصدكي مرور مي كردم

        صدايي سرد مرا گرم به خويش خواند !!

        ...

         هنوز هيچ  دري به خلوتم باز نكرده بودم

        هزار قاصدك مرا به دردي تازه تسليت گفتند !!!

        آسمان  لبريز از كركس بود و من

         آشفته

              ساعتي بر  جنازه ي فرداهايم زخم ريختم

         هيچ كس مرا يك كلمه عاشق نبود

          تنها به هر طرفم پاييز مي وزيد و زنم

          دور سرم اسپند دود مي كرد و مي گفت:

                                -  «  شناسنامه ي پدرم را باطل كردند

                                            امسال پروانه ها را كسي مادر نخواهد بود

                                            رفتي  كوپن خوارو بار اهورا را بگيري ؟»

   -   خوار و بار ...

          راستي بروم

                زندگي  

                نان ، شناسنامه ، شعر ... مي خواهد .