شعرهایی از ﻓﺮاﻣﺮﺯ ﺳﻪﺩﻫﻲ
نویسنده : ﻓﺮاﻣﺮﺯ ﺳﻪﺩﻫﻲ
تاریخ ارسال :‌ 7 مهر 95
بخش :
شعرهایی از ﻓﺮاﻣﺮﺯ ﺳﻪﺩﻫﻲ

1

                                                       به اشکان لدنی
                                                       و زلف شهید ﺷﺪﻩی خسرو
                                                       و ممد دن کیشوت


ﻣﻲدردم از نوک مژگانی که ﻣﻲزنی یک عمر تیرم چند آتش افتاده به ﻳﺎﻝهای اسب


یک روز     نوک مژگان ﻣﻲشوی
تیرم ﻣﻲزنی چند یک روز
دردم ﻣﻲشود بسیار
بر هم ﻧﻤﻲشود ﭘﻠﻚهایم از درد ﻣﻲدردم
روز ﻣﻲدردم از درد شب ﻣﻲدردم
که درد همه چیز دارد
در                       
پرده                    
دیوار                  
سقف                  
استخر                
جکوزی             دارد  
و بعد
که ﻣﻲدردم عجیب از درد
حسی ﻋﺠﻴﺐتر پا ﻣﻲگیرد
در من
در شباﻧﻪروز موهایم
صبح خرﻭﺱخوان ﭘﻠﻚهام
ﺷﺪﻩای آتش افتاده به ایل
کودکان هراسان دلم
این سو
و آن سو ﻣﻲدوند و ﻣﻲدردند
خودم از درد ﻣﻲدردم از ﻳﺎﻝهایم
سوخته
از ﺷﻴﻬﻪهای گلویم
از صداهای فراموش
از چه کرﺩﻩای تو با من نوک مژگان
که خودت هم ﻣﻲدردی
که ﻧﻤﻲخوابی از درد
که خاﻧﻪای نمانده است
حیاطی
که درختی مگر
آشیانه کنم در      درد


2

ف مثل نام کوچک من, اتاﻗﻲست سه در چهار ﻣﻲشود دوازده ماه ﻣﻲشود یک سال دو سال سه سال پنجاه و پنج سال تنهایی


تنهایی
اتاﻗﻲست که در من نشسته
چهار زانو   چامباتمه   سه در چهار
زل ﻣﻲزند مدام
به تابلویی از مهسا پروین
به پرﺩﻩی ﻛﻢرنگ آبی پنجره
به چهار لامپ ﻛﻢمصرف آویزان
که ﻣﻲتابد به تنهایی موهایم
دﺳﺖهایم
ﻟﺐهایم
به تو ای پری کجایی ای شرق
که غروب ﻣﻲکنی مداوم
در من بر عکس وﻇﻴﻔﻪات
بیا و گیسوانت را ببر
به هر کجا
در من جا مانده است
گیسوبرانی که نشسته
به جای زناﻧﮕﻲات
-تناﻧﮕﻲات
ﻋﺸﻮﻩگری ﻣﻲکند هنوز
در من
بیا و خودت را ببر
تمام تو جا مانده است در من
در اتاقی که درد       دارد
پنجره دارد
پرده دارد
تابلو دارد


تو را ندارد


3

به رفیق اباذر غلامی کاما رفیق بهزاد موسایی کاما رفیق بیژن نجدی کاما گفتم: میرزا کوﭼﻚخان برای حمله استخاره ﻣﻲکند برای فرار استخاره ﻣﻲکند برای استخاره هم استخاره ﻣﻲکند

و
صدای تو ﻣﻲپیچد
در طول و عرض این اتاق
در گوش اشیا
ﺗﺨﺖخواب دو نفره
پاهای بلند من
میز توالت
موهای من
کمد دیواری
قناﺭﻱهای به لک رفته در صدای من
ﻣﻲپیچد
در ﮔﻮﺵهای زن سنگی
در ﭘﻨﻜﻪی دستی
در گیسوان تو
در ادکلن
رژ ﻟﺐهای صورﺗﻲات
در ﭘﻨﺠﺮﻩی رو به کوﭼﻪی بسته
در تناﻧﮕﻲات پشت به من
یک روز
دو روز
یک هفته از چهارﺷﻨﺒﻪی قوها ﻣﻲآیند
تا صبح زود چهارﺷﻨﺒﻪی بعد
صبحانه نخورده چای لاهیجان شدم
کلوچه
نادری پیدا نخواهد شد
اسکندری در فرودگاه میرزا کوﭼﻚخان
جنگل هم ﺟﻨﮕﻞهای قدیم
رفقای ما حیف شدند
در طول تاریخ
من حیف شدم
در طول و عرض این اتاق
در هتل ارﺩﻱبهشت یک شب برفی
اتاق یک نفره
رشت
بهمن پشت بهمن
تنهایی سرنوشت زﻧﻲست
ﺯﻥهاﻳﻲست مثل تو
فکر ﻣﻲکنی خیلی زنی
فکر ﻣﻲکنند مردانی مثل من
پیش از عاشق شدن ماهی ﻣﻲشوند
به قلاب ﻣﻲافتند
من عاشق ﺷﺪﻩام
کور شوی اگر دروغ بگویم
این پایان باز را تقدیم ﻣﻲکنم
به معشوﻗﻪام
زنی با ﭼﺸﻢهای کال
یک پراید
به نام اسب زیتونی
چهل و هشت درﺟﻪی سانتیگراد بالای صفر
من سردم است
دو شنبه
امرداد ماه
بهبهان
و
صدای تو ﻣﻲپیچد ﻫﻢچنان
در طول و عرض این اتاق
در من
راه ﻣﻲروی
گریه ﻣﻲکنی


4

نام:نجف    شهرت:غفوری    فرزند:خلیفه      جرم:کتابفروشی و سد معبر

کم دارد
خیابان عدالت
محمد غفوری را کم دارد
در زندگی زﺧﻢهایی هست
مثل خال ﻣﻪرویان
نشسته بر لبان شهر
تو هنوز هم دروغ ﻧﻤﻲگویی
گوزن رام نشده در پیاﺩﻩرو
پلنگ دﺭﻩی باغ بهان
نگاه ﻣﻲکنم
به خطوط پیشاﻧﻲات
که ﻫﻢچنان ﻣﻲشکست
تا خیابان دوطرفه شود
کلمه دوطرفه شود
موازی شود
شانه به شاﻧﻪی هم شود
انقلاب رفت
آزادی برنگشت
بیایی از روبرو
ﺧﻨﺪﻩزنان محمد غفوری
از محل نو
با عصایی که یاد گرفته است
زمزمه کند
آدمی را
شباﻧﻪی شاملو را
و فراموش کند
اﻳﻦجا بهبهان است
ﻧﻤﻲکنم
یک شماﺭﻩی دیگر کم شد
گوشی موباﻳﻞام
تنهاتر

بازگشت