1
 

به خواندن گلوی شکسته‌ام بیا    
به خوانشِ قلب در چشم
تار به تارِ شکسته‌ی صوتی‌م

 آنچنان  بزرگ که قلب‌ام شکسته‌ست

 هر صورت آیینه‌ای تمام قد ترسیم می‌کند  در شنوایی‌ام  از تو
و در بویایی‌ام لکنت دارم
این یعنی که تو نیستی
که آینه معنای ِآینه باشد .

دستان او بریده باد      
وقتی ذخیره‌ی بوسه‌های تاریخ    
بر تکّه‌های لب ، دل میداد
و گل بنفش ِمرگ  می‌رویید
پروانه‌ماهی‌های بنفش

جان ِدریا را می‌مکم ، یک‌نفس ، تمام دنیاها را
و  در استخوانِ یک روح ِ خونآشام ذخیره میکنم  پلک‌پلک‌اَت را ؛ به هر لبخند  
وَ میمیرم ، می شکفم ، میافتم و
مسافرِ بادهای شمال
رأس ِ ساعت ِ
و به هیبت نیمه‌ی گمشده‌ام در می‌آیم ـــ  
                                                سرگردان !

از شرق  به غرب
از جنوب شرقی ِمرگ
با دوندگی ِشقیقه‌های گل ِسرخ‌رگ    
به تابستان ِچشم

پس دندان در استخاره بشکند ؛  باید
همه استخوان هاش  در قلب  بشکند ؛  باید

  جنگ شود و جهات را بسوزاند ـــــ
  دستان پینهﺑﺴﺘﻪی پیران را

که اسپند  تش نگیرد ، نپّرد
جوانه زند بی‌دلیل     
توی سینه‌ی سیاه ِ اسپندسوز


2
 

در بوسه چیست که درﺧﺖهای دو سوی خیابان گُل ﻣﻲدهند و ﺑﺮﮒهاشان
هر دم در میان ﻣﻲافتد .

 ــ به ﺳﺎﻕهای تو چه ﻣﻲگذشت؟

و چه بود آن دم ِآتش   که ﻣﻴﻠﻴﻮﻥها رنگ
                       مثل ِ سینما
                       ﻳﻚجا  سوخت

                       و گوﺷﻪی کاغذ ِ رویاها
                             که تا همیشه
                             که نصفه بماند
                             پَس ِ واقعیّت ِ آتش
                             پَس ِ آتش
                             پَس ِ لب


3
 

ـــ بی‌خیالِ برگ  که درست لحظه‌ی افتادن ﻣﻲافتد
   مجرم‌ترین بهار ِمنظوﻣﻪهای خودمحورَم  ـــ

این
شکلی از  واقعیّت ِ من است : بی ضلع
                 بدون اشاره  و خطّی خوانا
                 که دوتار بی‌نوایم
                 در آن شکلی نداشت