1
تعبیرِ ﺑﺎﻝهای رنگی افق بود،
بلوغِ ﻛﻒآلودِ پانزده ساﻟﻪای
محکوم به ابدیت
                        از حبس ...
وقتی
بر مارپیچِ کافوﺭﻱها
                  در نخاعِ گلداﻥها گریست،
پابرهنه
میانِ آﺳﻤﺎﻥخراﺵهای کندویی
و بساطِ ﻛﻔﻦهای اجاﺭﻩای،
گم کرد
           حتی
                  جایِ ﺟﻤﺠﻤﻪاش را ...

2
وصف ﻣﻲشوی نگاهم را
ﺗﺸﻨﻪات ﻧﻤﻲمانم ...
صورتم را
جِنسی از ﭼﺮﺏدستیِ پوستت ﻛﺸﻴﺪﻩام،
و حَریرت
فاتحِ لبِ پاﻳﻴﻦام که ﻣﻲشود،
نه خیزران از تعمیدِ تنِ یحیی
                                   جدا ﻣﻲکنم،
و نَه دخترکِ خردسالی،
بوﺳﻪای
به کاﺳﻪی سر _
                       به دارَت
ﻣﻲریزد ...

□

ﺣﻴﺎﻁخلوتِ زَﻧﺠﺮﻩها را
تنها
گِردِ مرداﺏهایی دیدم،
که ﺧﻠﺴﻪی افعیانِ محرابی،
یگانه گناهِ دو پهلو _ دریدنِ زنگارهایِ ﺗﻚ یاﺧﺘﻪاش بود
تا هنوز
از پوﻳﻪی حَلَزﻭﻥهای سُربی،
سَمعَکی،
           چندمیلیمتری
                               بِبافیم!

3
ریختند و پاشیدیم
                          روی همین تخت بغل!
که ﺳﺮﺥترین جیغِ یائسه ای،
ﻏﻠﻴﻆ تر از نداﺷﺘﻪ ها،
خاکستر برهمنان را
                           ﭼﻨﮓزَنان
شانه شانه
               از تشنج
                           خالی
و همسطحِ سیاﻫﻪی ناچکیده
                                        بر جوهر
پشت به کوﻟﻪهای شبانه،
چرخ - دﻧﺪﻩهایِ خواﺏزدگی را
کوچ ...
به سلامتی ساقی سبزﻳﻨﻪها،
لب گذاشتی
به شیار اختگان
                      اﻳﻦبار
تکذیب کن
زهدانِ زخمیِ شیرخواران را،
و خواناتر بنویس :
                           "صحرا ناپذیر"
که سلامت نباتی مومیاﻳﻲات
                                         شوﺧﻲست
و هیچ گرازی
به چرای دهاﻧﻪی
                         دل _ تا _ ها _
ﻧﻤﻲرود ...