شعری از م . موید
نویسنده : م . مویدتاریخ ارسال : 2 مهر 89
بخش : شعر امروز ایران
چونان كسي كه نيست
براي اميلي ديكنسون
- چونان كسي كه نيست (1)
برايت گفته بودم
- يكبار
بلدرچيني را
از باران گرفتم
ميهمانش كردم
به خشكي و مركوركورم
و به آفتاب دادم – (2)
□
چونان كسي كه نيست
برايم گفته بودي
- اگر بتوانم ...
سينه سرخي رنجور را
كمك كنم
بيهوده نزيسته ام – (3)
□
اينك تو
با باوري يگانه
آرميده اي
در گستره ي خداوند
□
اينك من
با باوري يگانه
مي دانم
كوثر
بلندترين است
فرازتر از همه ي روزگاران و
همجان ِجان ِ باران
پس آن را
چونان كسي كه نيست
و به سازي كه تنها خداوند بشنود
براي تو مي خوانم
از همان آوند كه گل هاي زعفران را ساخت
تا ياران والايت را بيابي
و آرميدگي تو
سرشار گل هاي زعفران باشد
□
اي درختان بي پاييز
اي تمشك هاي درخشان دوستداشتني
اي درختان بي پاييز
اي باروران زمستان نديده
اي هميشگي هاي مخمل سبز
- به بازگشت اميدي نبود – (4)
و بود
هميشگي بود
مهراآرا
□
بي سينه سرخ
شعر
خواهري نداشت
و بي بلدرچين
برادري (5)
لاهيجان 2/4/87
پاشمار :
1) اميلي در شعر مي گويد :
من هيچ كسي / تو كيستي ؟ / تو نيز آيا هيچ كسي ؟
2) در شعر چاپ شده در " مگر با لبخنده ي ماه " آورده ام
3) در شعري با اين آغاز از اميلي
4) باز از او در شعري با اين آغاز
سفرمان پيش رفته بود
5) ترجمه هايي كه از او خوانده ام از جناب آقاي دكتر ضياء موحد و جناب خانم دكتر سهيلا صلاحي مقدم است .
دل مرا
دل مرا / زر آراسته اند
كجايي تو ؟
غروب مي شود
دل مرا / نارنج آراسته اند
كجايي تو
پگاه ِ ارديبهشت است
دل مرا / سبز آراسته اند
كجايي تو
جنگل تابستان سرشار گشت از نيمروز
لاهيجان 7/3/1387
براي داريوش معمار در سوگ برادرش
اين نابرادر / اين گوژ
دشوار / مي چرخد / اين چرخ
دشوارتر
با بي برادر
لاهيجان 2/2/87
سوري سياه وش
خون جگر بود
اين ماه ِ بنفش
به بي تابي كه نشست
بر اين سوري سياه وش
خلّر مي چكد از اين چشم
لاهيجان 1/1/87
| لینک کوتاه : |
چاپ صفحه
