آنطرف دیوار
در همیشه خود
سکوتی
سوال را
سوال می شود
این طرف خواب انگشتانی
که بخوری ...
...

گرد بادها
پیراهنت را
به خاک و خون کشیده اند
موریانه ها
مرزهای تنت را
خورده اند
تا زمین خوردنت
یک قدم بیشتر ... ...

بوی صدایت آشپزخانه را پر می کند. صدایت از لابه لای درزها بیرون می رود. کوچه را پر می کند. روایت من کوچه را پر می کند. بلند و بلند تر می شود. مثل تب. مثل کلمات در تب. می شنوم. مردم کوچه جمع. چشم به لبانت دوخته. کلمات تو. کلمات درهم. مثل تب. می شوند. حرف می زنی. مردم کوچه گرداگردت. حرف. می نشینند. راه نیست. کلمات بزرگ. راهی به تو نیست. مثل تب. نخوان. بلند. بس است. کتاب را می بندم. نگاه پرسش گرت دوخته می شود به لبان به هم دوخته ام. این حرف ها را هیچ وقت ...

می ترسم فردا
پشیمان شوم
همین امشب تمام کن
این معامله
جوش هم که نخورد
غلغلش را فردا
می توان
لابلای همین کلمات دید

...

دمپایی ابری هم
مرا به آسمان نمی برد
همین جا زیر درخت توت
می نشینم
ناخن هایم را
آبی آسمانی می زنم
همین جا
در لاک خود فرو می روم.
...

این شهر
به عطر مرگ
عادت دارد
وقتی به فرود برگ
عادت دارد
آفت که فقط
برای بادمجان نیست
انگار زمین به "ارگ"عادت دارد...
...

جنگل را گذاشته ام
وسط اتاق
پشت میز
با دو صندلی خالی
که روز
دو نهال در دو سوی جنگل بودند
حالا کنار هم نشسته اند
و به صدای کوک شده پرندگان
...

به جای تو
مرد شده اند.
و در گندیدگی ِ دهانشان
از نهایتِ من و تو چریده اند
از نهایتِ گریز ِ من
چشم هایم را
از پرده خوانی های تو
دزدیده اند ...
...

رویایی سال ها در جستجوی خود ، در حوالی شعر پرسه می زند . " در جستجوی آن لغت تنها " بهانه ی به خود رسیدن است ، وقتی لغت مهمان ازلی شاعر می شود و او حس حضورپیدا می کند در کنار لغت ، " پیش از ظهورمبهم ِ حسی که نیست . رویایی مناظر زیبای لغت را ، هر بار که به او فکر می کند . طلوع تازه ی خود در میان عمر رفته می کند
...

تو گفتی که
پرنده ها را دوست داری
اما آنها را داخل قفس نگه داشتی
تو گفتی که ماهی ها را
دوست داری ...
...